Lieve Mamma

Lieve mamma,

Vorig jaar waren heel veel mensen in rep en roer omdat op 21-12-12 de wereld zou vergaan volgens de maya’s. En ja het klopte inderdaad, mijn wereld verging ook op die dag.

Ik weet het nog als de dag van gisteren. Niels had eindelijk een dag vrij van een drukke aantal lange dagen op werk. Dus yes we konden allebei genieten van onze dag samen en we konden allebei lekker uitslapen. Rond half 9 ging de huis telefoon, maar wij lagen beide nog op bed en we wilden niet ons bed uit om de telefoon op de nemen. Als het echt belangrijk zou zijn dan werd er wel op ons mobiel gebeld. Zo gezegd zo gedaan. Mijn moeder had ons geprobeerd te bellen op de huistelefoon vooral omdat ze wist dat Niels vrij was en ze hem niet wakker wilde maken en in de hoop dat ik al wakker zou zijn en de huistelefoon op zou nemen. Toen ze op ons mobiel belde vertelde ze dat ze eindelijk (na een hoop gezeur van mij) naar de huisarts was gegaan voor de onverklaarbare pijn in haar onderbuik. Van de huisarts had ze te horen gekregen dat ze a la minuut naar de eerste hulp moest en dat ze niet mocht fietsen of lopen. Toen ik dit hoorde zijn Niels en ik meteen het bed uitgesprongen en de auto ingestapt om mijn moeder op te halen en weg te brengen naar de eerste hulp. In eerste instantie bleef Niels maar het duurde uiteindelijk iets langer dan we hadden gedacht.

Mijn moeder dacht dat het een blaasontsteking of een blinde darmontsteking zou zijn dus we zaten te geinen dat ze in een potje moest pissen. Maar aangezien ze al had geplast kon ze dat niet meer dus zou ik in het potje moeten plassen, voor de gein. Omdat het allemaal iets langer duurde en er meer onderzoeken moesten plaatsvinden hadden we met Niels afgesproken dat hij alvast naar huis kon gaan, we zouden bellen als alles voorbij was. Op een gegeven moment moest mijn moeder ook bloed laten prikken om te kijken of er geen bacterie of virus in haar bloed te vinden was, wat de pijn kon beschrijven zodat ze eventueel een antibiotica keur mee kon krijgen. Mijn moeder bleef er maar over doorgaan dat ze waarschijnlijk gewoon een antibiotica kuur mee zou krijgen hier hoopte ze ook op want ze vond het allemaal te lang duren. Gek genoeg duurde het allemaal ook best wel lang, langer dan je normaal zou verwachten. Ik kreeg een raar onderbuik gevoel met de gedachte waarom duurt dit zo lang wat is er allemaal aan de hand volgens mij is er iets meer aan de hand dan alleen een bacterie. Het was een soort voorgevoel. Op een gegeven moment kwam de arts terug en wilde een echo laten maken. En toen ging er eigenlijk als een soort licht flits door me heen, het is erger, het zou toch geen…. zijn… Vanaf dat moment wist ik, voelde ik dat er meer aan de hand was. Voor mijn moeder wilde ik nog niks zeggen want die was er nog steeds heilig van overtuigd dat het alleen om een bacterie ging, maar ondertussen had ik al meer in de gaten. Het was trouwens nog heel erg bizar ook hoe het eraan toe ging in het ziekenhuis, mijn moeder werd aangekeken met de vraag: wat doe jij hier en het is een beetje onzin dat je helemaal naar de eerste hulp komt.. oftewel je stelt je aan en er zijn belangrijkere dingen. Als ik er aan terug denk, denk ik echt wat een onbeschofte toestand zeg, helemaal als je beseft was er later allemaal aan de hand is.

We zaten te wachten op de uitslag van de echo dit was rond 12:00 toen de arts binnenkwam. Aan zijn gezicht te zien kon ik merken dat er inderdaad meer aan de hand was. En ja toen kwam het moment waarbij je zo de grond onder je voeten weg voelt vallen, de ruimte groter lijkt dan het daadwerkelijk is, je oren hoort suizen en je even weg valt uit het moment. Het moment dat mijn lieve moeder kreeg te horen dat er een tumor was gevonden in haar baarmoeder. Ja op 21-12-12 om 12:00 stortte mijn wereld in. Mijn moeder begon te huilen en ik wilde sterk blijven en er voor haar zijn. De artsen konden nog niet zeggen of het om een goed of kwaadaardig tumor ging maar het feit dat het een tumor was, was al een hele pijnlijke shock voor ons beide. Ik leefde met mijn moeders emotie mee. We hebben op dat moment nog even samen uitgehuild en ik heb haar gezegd dat alles goed komt. Ondertussen had ik Niels gebeld en het verhaal aan hem verteld en of hij ons op wilde komen halen. Toen Niels was aangekomen op het ziekenhuis begon mijn moeder meteen te huilen en zei tegen hem: Ik ben hier nog niet klaar voor, ik ben nog veelste jong, ik wil mijn kleinkinderen nog zien opgroeien. Ondertussen was ik druk bezig om mijn vader te bereiken. Mijn arme vader die op dat moment aan het werk was en mijn arme vader die zielsveel van mijn moeder houd, er niet op dat moment voor haar kon zijn. Ik had hem alles uitgelegd en gevraagd of hij naar huis wilde komen. Natuurlijk kwam hij meteen naar huis. Niet alleen mijn vader moest ik inlichten ook mijn broer, mijn moeders beste vriendin en meerdere mensen wilde ik inlichten. Op dat moment voelde ik me zo sterk omdat ik dit voor mijn moeder wilde, ik wilde dit voor haar regelen haar ontlasten zodat zij even alles op een rijtje kon zetten. Mijn broer was op dat moment aan het werk. Ik heb hem letterlijk van de werkvloer geplukt, hem even apart genomen en hem alles verteld. Samen zijn we naar onze leidinggevende gegaan en het verhaal uitgelegd natuurlijk mocht hij naar huis. Mijn broer is van nature geen prater en wilde op dat moment ook niet met mij en Niels mee naar huis rijden hij wilde zelf naar huis. Eenmaal thuis liep hij rechtstreeks naar mijn moeder en omhelsde haar en beide moesten ze huilen. Toen mijn vader eenmaal thuis was ben ik met Niels weggegaan omdat ik dat moment wist dat ze allebei allen wilden zijn, samen wilde zijn, samen het moment even wilden delen en samen even wilden huilen. Mijn vader voelde zich rot dat hij er niet bij kon zijn op het moment dat de arts vertelde dat er een tumor was gevonden. Mijn moeder voelde zich rot dat haar dochter, ik, bij het moment moest zijn dat ze het nieuws kreeg te horen. Begrijpelijk, natuurlijk, maar ik was allang blij dat ik er voor mijn moeder kon zijn dat ze dit niet alleen mee hoefde te maken en dat ik in alle rust het aan mijn vader kon vertellen.

Uiteindelijk bleek het om een kwaadaardige tumor te gaan. Oftewel Kanker. Wat een pijnlijk en verschrikkelijk woord blijft het toch. Het was een hel van een jaar maar gelukkig is het op dit moment zo goed als weg en blijft mijn moeder onder controle.

Op 21-12-12 om 12:00 stortte mijn wereld in. Kerst was anders dan normaal we leefden met een dubbel gevoel omdat we toen niet wisten waar we aan toe waren. Ik heb respect voor mijn moeder dat ze zo sterk is gebleven en ik ben gelukkig dat alles goed is afgelopen.

“Live your life, day by day. Live the moment”